خود وجود من

همن جا باید عنوان کنم که اگر ناشناس بمونید بخاطر این نیست که هنرمند خوبی نیستید بخاطر این میتونه باشه که نوعی تعارض بین شما و خانواده وجود داره . بحث حمایت خیلی مهمه

بحث حمایت ،حمایت عاطفی  این که به شما از ابتدا که در راه هنر قرار میگیرید گفته نشه  که این چرت و پرت ها چیه که میکشی .  این ها  سد بزرگیه  و باید راه رو عوض کرد باید ازشون فاصله گرفت و هنر رو باید به جایی برد که خریدار واقعی اون پیدا بشه . بیاییم به این فکر کنیم که چرا یک نفر  بجای حرف زدن  . مینویسه  یا نقاشی میکنه . حرفهایی هست که به صورت نوشتار در میان  نشون میده که  چیزی در درون هر کسی وجود داره که اون رو ما میداره به نوشتن یا تصویر کردن . چیزهای که با تصویر کردن اونها نوعی رضات درونی براش ایجاد میکنه . و این رضایت  نا کافی اما کار امد تا حدی حاصل میشه  اما اون به کار خود ادامه میده چرا که هنوز به اون لحظه ارضا نیاز درونی خودش نرسیده . این میشه که یک نفر با اجرای یکی از شاخه های هنری  خودش رو خالی میکنه .

گاهی ممکنه عصبانی بشی و سعی کنی اون رو خالی کنی . اگر یک ادم عادی باشی  شاید دوست داشته باشه در خانه ایی  با شکستن ظرفها  خود رو تخلیه کنه یا با گاز دادن پشت فرمان یک خودرو  به اوج این هیجان دست پیدا کنه . اما یک هنرمند  با کشیدن یک تابلو  یک شعر  یک نوشته یا یک اجرا خودش رو خالی میکنه . اصول  اجرای یک هنر از همین ضعف های درونی بپا میخیزه .

ضعفی که رهنمونت میشه . شاید اگر از تو سئوال کنن که چرا این رو نوشتی یا کشیدی  یا اجرا کردی ، نوعی توجیه هنری برای اون بوجود بیاری اما در ناخود آگاهت در اصل داری با چیزی مبارزه میکنی برای کسب لذت . اینجا مخاطب برای تو ارزشی نداره بلکه تو تنها تصویر میکنی  ان چیزی را که هستی  شاید الوهیت خاصی به هنرت ببخشی و اون رو مقدس بپنداری  اما همه انها تنها از درون توست . همه ان چیزی که تو رو در محدوده ای گرفتار کرده . با گفتن و یا تصویر کردن اونها خود رو خالی میکنی

گو این که به یک جلسه مشاوره یک ساعته رفته باشی و با گفتن درد و دل  خودت رو سبک کرده باشی .

هنر هم نوعی خود کاویه برای خالی شدن